قدم زدنِ یواشِ هندزفری سوراخای گوش را پُر کرده، توی خیابون‌ها و خرابه‌ها و پس‌کوچه‌ها و پَس و پُشت‌های جمعیت‌زده، بخصوص اگه تیرهای بلندی توی ساق پاهات کار گذاشته باشن و بالاخره از یه ارتفاعی دنیای پیرامون رو بتونی نگاه کنی، همچنان یکی از جزایرِ باقیمونده و مهمِ آرام‌بخش روانمه که همچنان می‌تونه همه چیز رو از لبه‌ی فروپاشی دور نگه داره. همه‌ی این‌ها ده برابر لذت‌بخش‌تر می‌شه وقتی که یه انسانِ مناسب با ریتم قدم‌های تندتر از من کنارم قدم می‌زنه.
نوید خوشنام
- ۰۳/۱۲/۱۸